یکی از شیوه‌های مرسوم در تدفین مردگان در ایران باستان، خصوصاً آیین زرتشت، گذاشتن جسد در فضای باز یا دخمه بود. آنها جسد را در فضای باز یا دخمه رها می‌کردند تا طعمه درندگان و لاشخورها شود!
در این میان، ایرانیان رده‌های پایین‌تر، رسمِ نهادن جنازه در فضای باز را به کندی پذیرفتند.
بنابر نقل هرودت، هر چند ایرانیان در آن روزگار می‌دانستند که مغان (روحانیون) جنازه را پیش از تدفین می‌گذارند تا پرندگان یا سگان بدَرند، اما با این حال، محتاط‌تر بودند و رسم معمولشان، پوشاندن جنازه با موم و تدفین در خاک بود.
شیوه شاهان هخامنشی نیز غیر از زرتشتیان بود و مردگان خود را درون آرامگاه قرار می‌دادند؛ اما در عین حال جنازه را ناپاک می‌شمردند و آن را دور از دسترس، نگاهداری می‌کردند.
هرودت نقل می‌کند که داریوش از این که نتوانست از یکی از دروازه‌های بابل استفاده کند، ناراحت بود. زیرا جسد مومیایی شده ملکه‌ای را در گور دخمه‌ای بالای آن قرار داده بودند.
حال این سؤال مطرح است که اگر ایرانیان، احکام زرتشتی را قبول داشتند، چرا به این احکام عمل نمی‌کردند؟!
______________________________
برای مطالعه بیشتر بنگرید به: زرتشتیان باورها و آداب دینی آنها، مری بویس، ص ۸۶.
