یکی از نمازهای پنجگانه زرتشتیان «رَپیثوَن» نام دارد که هنگام بهجا آوردن آن، از نیمروز تا پایان بهر نخست بعد از ظهر (سه ساعت پس از نیمروز) است. این نماز به «رَپیثوَنَه»، ایزد نیمروز اختصاص دارد و در فصلهای گرم سال به جا آورده میشود.
تصور میشد که رپیثونه در فصل زمستان که هنگام چیرگی دیوان است، به عمق زمین میرود و با گرمای خود، ریشه گیاهان و چشمههای آب را زنده نگه میدارد. زرتشتیان، نوروز را هنگام بازگشت رپیثونه به روی زمین میدانند و از این هنگام، نماز رپیثون را که در فصل زمستان حذف شده بود، دوباره به جا میآورند[۱].
[۱] مری بویس، زردشتیان، باورها و آداب دینی آنها، ترجمه عسکر بهرامی، انتشارات ققنوس، ۱۳۸۱، ص ۵۷ و ۵۹