حکیم ابوالقاسم فردوسی در شرح دوران پادشاهی طهمورث (تهمورس، تهمورث)، پادشاه پیشدادی، از دستوری[۱] نیک‌اندیش به نام شیداسپ[۲] سخن می‌گوید که همراه او بود و راه راست را به او نشان می‌داد. فردوسی، پاکی و پارسایی شیداسپ را با عبادت شبانه و روزه‌داری او به وصف می‌کشد:
مر او را یکی پاک دستور بود که رایش ز کردار بد دور بود
خنیده به هر جای و شیداسب نام نزد جز به نیکی به هر جای گام
ز خوردن همه روز بربسته لب به پیش جهاندار برپای شب
همان[۳] بر دل هر کسی بود دوست نماز شب و روزه آیین اوست
سر مایه بُد اختر شاه را وزو بید بد جان بدخواه را
همه راه نیکی نمودی به شاه هم از راستی خواستی پایگاه
چنان شاه پالوده گشت از بدی که تابید ازو فرّه ایزدی[۴]
(تهمورس را دستوری نیک اندیش به نام شیداسپ بود که همیشه، روز را به روزه و شب را به نیایش پروردگار می‌گذرانید و نماز شب و روزه آیین او بود و همواره در پیش شاه، کمر به فرمان او بسته و پیوسته او را به راه راست رهنمون بود. و بدین سان، چنان تهمورس از بدی پالوده گشت که فره‌ی ایزدی از او تابیدن گرفت[۵].)
______________________________
[۱] دستور: موبد، روحانی دینی (زرتشتی)
[۲] در نسخه‌ای دیگر: شهرسپ
[۳] چنان
[۴] شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی (بر اساس نسخه معتبر مسکو)، قم: انتشارات سعید نوید، ۱۳۸۸، ص ۳۵
[۵] میترا مهرآبادی، شاهنامه کامل فردوسی به نثر پارسی سره، تهران: نشر روزگار، چاپ اول، ۱۳۷۹، ج ۱، ص ۶۵
